در مرکز طبیعت پیا اوکوای در تریسی آویاری، یک احیای آشپزی فوق‌العاده در حال انجام است—احیایی که بازدیدکنندگان مدرن را با روش‌های پخت و پز که به هزاران سال پیش برمی‌گردد، مرتبط می‌کند. اجاق زمینی زیرزمینی، یک فناوری پخت و پز تقریباً جهانی که در سراسر فرهنگ‌های بومی در سراسر جهان یافت می‌شود، به نقطه کانونی برای حفظ فرهنگ و مشارکت اجتماعی تبدیل می‌شود.

یک سنت زنده در سراسر قاره‌ها

این تکنیک به طرز فریبنده‌ای ساده است: سنگ‌های آتشفشانی را در یک گودال خاکی حرارت دهید، غذا را با برگ‌های معطر لایه‌بندی کنید، سپس با خاک بپوشانید تا ساعت‌ها به آرامی پخته شود. با این حال، این روش نشان‌دهنده یکی از پایدارترین فناوری‌های آشپزی بشریت است که در اشکال قابل توجهی مشابه در سراسر اقیانوسیه و قاره آمریکا ظاهر می‌شود.

در فیجی، به آن Lovo می‌گویند—یک روش پخت و پز جمعی که در جشن‌ها نقش اساسی دارد. ساموآیی‌ها آن را Umu می‌دانند، در حالی که هاوایی‌ها آن را Imu می‌نامند. سنت مائوری نیوزیلند از Hāngī اهمیت معنوی خاصی دارد، با این توضیح که استاد تمرین‌کننده رِوی اسپرگِن توضیح می‌دهد که چگونه این اصطلاح ترکیبی از «hā» (نفس حیات) و «ngi» (جرقه زمین) است.

در سراسر اقیانوس آرام در آمریکای لاتین، تغییراتی به عنوان Pachamanca در آند یا Pib در جوامع مایا ظاهر می‌شود، جایی که همین اصطلاح هم گودال‌های پخت و پز و هم کلبه‌های عرق‌آور تشریفاتی را توصیف می‌کند—گواهی بر ارتباطات فرهنگی عمیق بین تغذیه، آیین و جامعه.

پیا اوکوای: جایی که فرهنگ و حفاظت با هم ملاقات می‌کنند

تریسی آویاری، در حالی که در درجه اول به دلیل حفاظت از پرندگان شناخته می‌شود، به طور فزاینده‌ای بر تقاطع حفاظت از محیط زیست و فرهنگ متمرکز شده است. مرکز طبیعت پیا اوکوای—که نام آن به زبان بومی محلی به معنای «مکان خوب» است—به مرکزی برای این کار تبدیل شده است.

یک نماینده مرکز توضیح داد: «ما تشخیص می‌دهیم که محافظت از گونه‌ها مستلزم درک زمینه‌های فرهنگی است که در آن وجود دارند. این سنت‌های آشپزی نشان‌دهنده سیستم‌های غذایی پایداری است که نسل‌ها را تغذیه کرده و در عین حال تعادل را با اکوسیستم‌های محلی حفظ کرده‌اند.»

این مرکز اخیراً سال نو مائوری (Matariki) را با اولین جشن Umu خود، به رهبری متخصص اجاق زیرزمینی ساموآیی، ساموانا ماتاگی، جشن گرفت. شرکت‌کنندگان این فرآیند پیچیده را آموختند—از انتخاب سنگ‌های آتشفشانی گرفته تا لایه‌بندی برگ‌های تارو—در حالی که کشف کردند که چگونه این روش‌ها در سراسر پلی‌نزی متفاوت است.

ایجاد یک میراث دائمی

در حال حاضر با استفاده از تأسیسات موقت، این مرکز قصد دارد یک اجاق زمینی دائمی برای برنامه‌ریزی مداوم بسازد. یک هماهنگ‌کننده برنامه‌های فرهنگی خاطرنشان کرد: «این فقط در مورد نشان دادن تکنیک‌های تاریخی نیست. ما در حال ایجاد فضایی برای جوامع محلی هستیم تا سنت‌های زنده را حفظ کنند و در عین حال مخاطبان جدیدی را با این میراث‌های آشپزی آشنا کنیم.»

برنامه‌های آینده شامل کارگاه‌هایی در مورد تغییرات منطقه‌ای است—مقایسه گوشت‌های پیچیده شده در برگ‌های موز از سنت‌های اقیانوس آرام با گوشت‌های مزه‌دار شده با گیاهان Pachamanca آند—در حالی که بر تأکید مشترک آنها بر آماده‌سازی جمعی و مواد فصلی تأکید می‌شود.

همانطور که یکی از شرکت‌کنندگان پس از جشن Matariki مشاهده کرد: «چیزی عمیق در مورد غذایی وجود دارد که به معنای واقعی کلمه توسط خود زمین پخته می‌شود. طعم آن مانند تاریخ، جامعه و ارتباط در یک زمان است.»